Ευχαριστούμε πολύ τους κυρίους Ευάγγελο Μπουγιώτη και Γεώργιο Ρασσιά.
Την ανεμώνη ξετυλίγω μέσα από την σιωπή μου…
Στη λήθη εχάθηκαν τα παιδικά χρόνια λες και δεν υπήρχαν,
μα η σκέψη γυρνά κάθε δειλινό της μάνας το χάδι,
στις νουθεσίες, στα γέλια, στα ξέγνοιαστα παιχνιδίσματα…
Δες τώρα τα σημάδια του καιρού που σμιλεύουν το μυαλό
με μέριμνες βιοτικές, ακροβασία στο βούρκο της ακροθαλασσιάς,
στην αύρα της δροσοσταλιάς, στης αυγής τους χρωματισμούς.